ಉಗ್ರ ಉಪ­ಟಳ

ಮುಂಬೈ­ನಲ್ಲಿ `ಉಗ್ರ'ರು ನಡೆ­ಸಿದ ಪೈಶಾ­ಚಿಕ ಕೃತ್ಯ­ದಿಂದ ಇಡೀ ದೇಶ ದಂಗು ಬಡಿದು ಹೋಗಿದೆ. ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ಆಗಾಗ್ಗೆ ನಡೆ­ಯು­ತ್ತಿದ್ದ ಭಯೋ­ತ್ಪಾ­ದಕ ವಿಧ್ವಂ­ಸ­ಗಳ ಮಾದ­ರಿ­ಗಿಂತ ಭಿನ್ನ­ವಾಗಿ ವ್ಯವ­ಸ್ಥಿತ, ಯೋಜ­ನಾ­ಬ­ದ್ಧ­ವಾಗಿ ಉಗ್ರರು ನಡೆ­ಸಿದ ದಾಳಿ ದೇಶದ ಭದ್ರತಾ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಸಂಪೂರ್ಣ ಬಿಡಾ­ಸೆದ್ದು ಹೋಗಿ­ರುವ ಸ್ಪಷ್ಟ ಸೂಚ­ನೆ­ಯಾ­ಗಿದೆ.
ಕೇಂದ್ರ ಗುಪ್ತ­ಚರ, ಕರಾ­ವಳಿ ರಕ್ಷಣಾ ಪಡೆ, ಆಂತ­ರಿಕ ಭದ್ರತೆ ಹಾಗೂ ಶುದ್ಧಾಂ­ಗ­ವಾಗಿ ಕೇಂದ್ರ ಸರ್ಕಾ­ರದ ಆಡ­ಳಿತ ವೈಫ­ಲ್ಯ­ವನ್ನು ಇದು ಎತ್ತಿ ತೋರಿ­ಸು­ತ್ತದೆ. ಕೇಂದ್ರ ಹಾಗೂ ಮಹಾ­ರಾಷ್ಟ್ರ ರಾಜ್ಯ ಸರ್ಕಾ­ರದ ವಕ್ತಾ­ರರು ಈಗ ಹೇಳು­ತ್ತಿ­ರು­ವುದು `ದೇಶ­ದೊ­ಳಕ್ಕೆ ನುಸು­ಳಿದ 20 ಮಂದಿ ವಿದೇಶಿ ಉಗ್ರರು ಈ ಕೃತ್ಯ­ವೆ­ಸ­ಗಿ­ದ್ದಾರೆ' ಎಂದು. ಕೇವಲ ಅಷ್ಟೇ ಮಂದಿ ಇಡೀ ದೇಶ­ವನ್ನು ಮೂರು ದಿನ­ಗಳ ಕಾಲ ಉಸಿ­ರು­ಗ­ಟ್ಟಿಸಿ ನಿಲ್ಲಿ­ಸುವ ಶಕ್ತಿ ಹೊಂದಿ­ದ್ದರೆ, ದೇಶ­ದು­ದ್ದಕ್ಕೂ ತಲೆ ಮರೆ­ಸಿ­ಕೊಂ­ಡಿ­ರುವ ಪಾಕಿ­ಸ್ತಾನಿ, ಬಾಂಗ್ಲಾ­ದೇ­ಶಿ­ಯರು ಅಷ್ಟೂ ಮಂದಿ ಸೇರಿ­ದರೆ ವಾರ­ದೊ­ಳಗೆ ದೇಶದ ಸಾರ್ವ­ಭೌ­ಮ­ತ್ವನ್ನು ಕೆಡವಿ, ತಮ್ಮದೇ ಸರ್ಕಾರ ಸ್ಥಾಪಿ­ಸು­ವಷ್ಟು ಬಲ­ಶಾ­ಲಿ­ಯಾ­ಗಿ­ಲ್ಲ­ವೆಂದು ನಂಬು­ವು­ದಾ­ದರೂ ಹೇಗೆ?
ಸದಾ ತಮ್ಮ ಡ್ರೆಸ್‌ ಬಗ್ಗೆ ಕಾಳ­ಜಿ­ಯಿ­ಟ್ಟು­ಕೊಂ­ಡಿ­ರುವ ಘನ­ತೆ­ವೆತ್ತ ದೇಶದ ಗೃಹ ಸಚಿವ ಶಿವ­ರಾ­ಜ್‌­ಪಾ­ಟೀ­ಲ್‌­ರಿಗೆ ಕನಿಷ್ಠ ನೈತಿ­ಕತೆ ಇದ್ದಿ­ದ್ದರೆ ದೇಶದ ಜನರ ಡ್ರೆಸ್‌ ಅಲ್ಲಾ, ಅಮೂಲ್ಯ ಜೀವವೇ ಬಂದೂ­ಕಿನ ಮೊನೆ­ಯಲ್ಲಿ ನಿಂತಿ­ರುವ ಬಗ್ಗೆ ಕಾಳಜಿ ತೋರಿ­ಸ­ಬೇ­ಕಿತ್ತು. ಕನಿಷ್ಠ ತನ್ನ ಬಳಿ ಗೃಹ­ಖಾತೆ ನಿಭಾ­ಯಿ­ಸಲು ಆಗು­ವು­ದಿ­ಲ್ಲ­ವೆಂದು ರಾಜೀ­ನಾ­ಮೆ­ಯ­ನ್ನಾ­ದರೂ ಬಿಸಾಕಿ ವೃದ್ಧಾ­ಪ್ಯ­ದಲ್ಲಿ ದೇವರ ಮುಂದೆ ಭಜನೆ ಮಾಡುತ್ತಾ ಕೂರ­ಬ­ಹು­ದಿತ್ತು.
ಕ್ರಿಯಾ­ಶಕ್ತಿ, ಚಿಂತ­ನಾ­ಶ­ಕ್ತಿ­ಯಿ­ಲ್ಲದ, ಅವ­ಲಂ­ಬ­ನೆ­ಯಿ­ಲ್ಲದೇ ಸ್ವತಃ ನಡೆ­ಯಲೂ ಆಗದ, ಅಧಿ­ಕಾ­ರಕ್ಕೆ ಅಂಟಿ­ಕೂ­ರುವ ಜಾಢ್ಯ ಹಿಡಿದ ಮುದಿ ರಾಜ­ಕಾ­ರ­ಣಿ­ಗ­ಳಿಂ­ದಾಗಿ ದೇಶಕ್ಕೆ ಇಂತಹ ದುರ್ಗತಿ ಬಂದಿ­ರು­ವುದು. ಉಗ್ರರ ವಿರುದ್ಧ ಜೀವದ ಹಂಗು ತೊರೆದು ಹೋರಾ­ಡುವ, ದೇಶೀಯ ವಿದ್ರೋ­ಹಿ­ಗ­ಳನ್ನು ಮುಲಾ­ಜಿ­ಲ್ಲದೇ ಬಗ್ಗು ಬಡಿ­ಯುವ ಸೈನ್ಯ-ಪೊಲೀ­ಸರ ಆತ್ಮ­ಬಲ ಹೆಚ್ಚಿ­ಸುವ ಶಕ್ತಿ ಒಬ್ಬನೇ ಒಬ್ಬ ರಾಜ­ಕಾ­ರ­ಣಿಗೆ ಇಲ್ಲ. ಉರಿವ ಮನೆ­ಯಲ್ಲಿ ಗಳ ಎಣಿ­ಸುವ ಕುಯು­ಕ್ತಿ­ಯನ್ನು ಎಲ್ಲಾ ರಾಜ­ಕಾ­ರ­ಣಿ­ಗಳೂ ಮಾಡು­ತ್ತಿ­ದ್ದಾರೆ. ಭಯೋ­ತ್ಪಾ­ದ­ಕ­ರನ್ನು ದೇಶ­ದ್ರೋ­ಹಿ­ಗಳ ಪಟ್ಟಿಗೆ ಸೇರಿಸಿ, ಯಾವ ರಾಜ­ಕೀಯ, ಸೈದ್ಧಾಂ­ತಿಕ ಹಂಗಿ­ಲ್ಲದೇ ಗಲ್ಲಿ­ಗೇ­ರಿ­ಸುವ ಕಠಿಣ ನಿರ್ಧಾರ ತೆಗೆ­ದು­ಕೊ­ಳ್ಳು­ವ­ವ­ರೆಗೆ ಈ ದೇಶದ ಶಾಂತಿಗೆ ಉಳಿ­ಗಾ­ಲ­ವಿ­ಲ್ಲ­ವೆಂ­ಬುದು ಎಲ್ಲ­ರಿಗೂ ಸ್ಪಷ್ಟ­ವಾ­ಗ­ಬೇಕು. ನಮ್ಮ ಹಣ­ವನ್ನು ತೆರಿಗೆ ರೂಪ­ದಲ್ಲಿ ವಸೂಲು ಮಾಡಿ ತಾವು ಮಜಾ ಉಡಾ­ಯಿ­ಸುವ ರಾಜ­ಕಾ­ರ­ಣಿ­ಗಳು ಇನ್ನಾ­ದರೂ ಸ್ಪಷ್ಟ ನಿಲುವು ತೆಗೆ­ದು­ಕೊ­ಳ್ಳ­ದಿ­ದ್ದರೆ ಜನ ಬೀದಿ­ಬೀ­ದಿ­ಯಲ್ಲಿ ಛೀ ಥೂ ಎಂದು ಉಗಿ­ಯುವ ದಿನ ದೂರ­ವಿಲ್ಲ.
ಏನಾ­ಗಿದೆ ದೇಶಕ್ಕೆ?
ಕಾಶ್ಮೀರ, ಮಣಿ­ಪುರ, ತ್ರಿಪುರ, ಅಸ್ಸಾಂ, ನಾಗಾ­ಲ್ಯಾಂಡ್‌, ಪಂಜಾಬ್‌ ಹೀಗೆ ದೇಶ­ದು­ದ್ದಕ್ಕೂ ಎರಡು ದಶ­ಕ­ಗಳ ಹಿಂದೆ ನಡೆ­ಯು­ತ್ತಿದ್ದ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಹೋರಾಟ ರೂಪದ ಹಿಂಸಾ­ತ್ಮಕ ಚಳ­ವಳಿ ಈಗ ಹದ್ದು­ಬ­ಸ್ತಿಗೆ ಬಂದಿದೆ. 1992 ರ ಈಚೆಗೆ ಬಾಬ್ರಿ ಮಸೀ­ದಿ­ಯನ್ನು ಕೆಡ­ವಿದ ಮೇಲೆ ಭಯೋ­ತ್ಪಾ­ದ­ನೆಯ ಮತ್ತೊಂದು ಮಜಲು ಶುರು­ವಾ­ಯಿತು. ಬಾಬ್ರಿ ಮಸೀ­ದಿ­ಯನ್ನು ಕೆಡವಿ ಹಿಂದೂ ಕೋಮು­ವಾ­ದಿ­ಗಳು ವಿೃಂ­ಭಿ­ಸಿದ ಡಿಸೆಂ­ಬರ್‌ 6 ರ ಕರಾ­ಳ­ದಿ­ನದ ಬೆಳ­ಕಿ­ನಲ್ಲಿ ಈ ಭಯೋ­ತ್ಪಾ­ದನೆ ವಿಧ್ವಂ­ಸ­ವನ್ನು ನೋಡದೇ ಹೋದರೆ ಕತ್ತ­ಲೆ­ಯಲ್ಲಿ ಬೀಗದ ಕೈಯನ್ನು ಕಳೆ­ದು­ಕೊಂಡು ಬೆಳ­ಕಿ­ನಲ್ಲಿ ಬೀಗದ ಕೈಯನ್ನು ಹುಡು­ಕಿ­ದಂ­ತಹ ವ್ಯರ್ಥ ಪ್ರಯ­ತ್ನ­ವಾ­ಗು­ತ್ತದೆ. ಇದನ್ನು ಆಳು­ವ­ವರು, ಸಮಾಜ ಚಿಂತ­ಕರು, ರಕ್ಷಣಾ ವಿಶ್ಲೇ­ಷ­ಕರು ಅರ್ಥ ಮಾಡಿ­ಕೊ­ಳ್ಳ­ಬೇಕು.
ಇತ್ತೀ­ಚೆಗೆ `ವಿಜಯ ಕರ್ನಾ­ಟಕ' ಪತ್ರಿ­ಕೆ­ಯಲ್ಲಿ ನಿವೃತ್ತ ಮುಖ್ಯ ನ್ಯಾಯ­ಮೂರ್ತಿ, ಹಾಲಿ ರಾಜ್ಯ­ಸಭಾ ಸದಸ್ಯ ಶ್ರೀಮಾನ್‌ ಎಂ. ರಾಮಾ­ಜೋ­ಯಿ­ಸ್‌­ರ­ವರು ಬರೆದ ಲೇಖ­ನ­ದಲ್ಲಿ `ದೇಶ­ದು­ದ್ದಕ್ಕೂ ನಡೆದ ಮುಸ್ಲಿಂ ಭಯೋ­ತ್ಪಾ­ದನಾ ಕೃತ್ಯ­ಗ­ಳಿಗೆ ಪ್ರತೀ­ಕಾ­ರ­ವಾಗಿ ಸಾಧ್ವಿ ಪ್ರಗ್ಯಾ ಸಿಂಗ್‌ ಠಾಕೂರ್‌ ಮತ್ತ­ವರ ಸಂಗಾ­ತಿ­ಗಳು ಭಯೋ­ತ್ಪಾ­ದನೆ ಕೃತ್ಯಕ್ಕೆ ಇಳಿ­ದರು. ಇದು ಪ್ರತಿ­ಸ್ಪಂ­ದ­ನಾ­ತ್ಮ­ಕ­ವಾಗಿ ಬೆಳೆ­ದು­ಬಂದ ಉದ್ಧೇ­ಶಿತ ಕೃತ್ಯವೇ ವಿನಃ ಹಿಂದೂ ಭಯೋ­ತ್ಪಾ­ದನೆ ಎಂದು ಕರೆ­ಯ­ಬಾ­ರದು. ಅವ­ರೆಲ್ಲಾ ಭಗ­ತ್‌­ಸಿಂಗ್‌, ಸುಖ­ದೇವ್‌, ರಾಜ­ಗು­ರು­ರಂ­ತ­ಹ­ವರ ಹೋರಾ­ಟದ ಪರಂ­ಪ­ರೆಗೆ ಸೇರಿ­ದ­ವರು' ಎಂದು ಬಣ್ಣಿ­ಸಿ­ದ್ದರು.
ಕ್ರಿಯೆ ಇಲ್ಲದೇ ಪ್ರತಿ­ಕ್ರಿಯೆ ಇರು­ವು­ದಿ­ಲ್ಲ­ವೆಂ­ಬುದು ವಿಜ್ಞಾ­ನದ ನಿಯಮ. ರಾಮಾ­ಜೋ­ಯಿಸ್‌ ಮಾತು­ಗ­ಳನ್ನೇ ಮುಂದು­ವ­ರೆ­ಸು­ವು­ದಾ­ದರೆ ಈಗ ನಡೆ­ಯು­ತ್ತಿ­ರುವ ಪಾತಕೀ ಕೃತ್ಯ­ಗ­ಳಿಗೂ ಒಂದು ಕ್ರಿಯಾ­ಸ್ವ­ರೂ­ಪದ ಮೂಲ ಇರ­ಲೇ­ಬೇ­ಕ­ಲ್ಲವೇ. ಅದನ್ನೇ ಬಾಬ್ರಿ ಮಸೀದಿ ಕೆಡ­ವಿದ ಕೃತ್ಯ ಎಂದು ಹೇಳ­ಬ­ಹುದು.
ಹಾಗಂತ ರಾಮ­ಜೋ­ಯಿ­ಸ್‌­ರ­ವರು ಸಮ­ರ್ಥಿ­ಸಿ­ಕೊಂ­ಡಂತೆ ದೇಶ­ದ­ಲ್ಲಿನ ಭಯೋ­ತ್ಪಾ­ದನೆ ಕೃತ್ಯ­ಗ­ಳನ್ನು ಸಮ­ರ್ಥಿ­ಸು­ವುದು ಹಿಂಸಾ­ವಿ­ನೋ­ದ­ವಾ­ಗು­ತ್ತದೆ. ಹಿಂಸೆ­ಯನ್ನು ಸಂಭ್ರ­ಮಿ­ಸು­ವುದು, ಅದನ್ನು ಪ್ರತ್ಯಕ್ಷ ಯಾ ಪರೋ­ಕ್ಷ­ವಾಗಿ ಸಮ­ರ್ಥಿ­ಸು­ವುದು ಎರಡೂ ಕೂಡ ಶಾಂತಿ ಪ್ರಿಯ­ರಿಗೆ ತಕ್ಕು­ದಲ್ಲ. ಭಯೋ­ತ್ಪಾ­ದನೆ ಯಾವುದೇ ಮೂಲ­ದಿಂದ ಬರಲಿ ಅದು ಖಂಡ­ನಾರ್ಹ, ಶಿಕ್ಷಾರ್ಹ. ಹಿಂದು­ಗಳು ಮಾಡಿ­ದಾ­ಕ್ಷಣ ಅದು ಒಪ್ಪಿತ, ಮುಸ್ಲಿ­ಮರು ಮಾಡಿ­ದಾ­ಕ್ಷಣ ಅದು ಖಂಡ­ನೀ­ಯ­ವೆಂ­ಬುದು ಶಾಂತಿ­ಪ್ರಿ­ಯ­ರಿಗೆ ಶೋಭೆ ತರುವ ಸಂಗ­ತಿ­ಯಲ್ಲ. ಹಾಗೆ ಹೇಳುತ್ತಾ ಹೋದರೆ 80 ರ ದಶ­ಕ­ದಲ್ಲಿ ಪಂಜಾ­ಬಿ­ನಲ್ಲಿ ಪ್ರತ್ಯೇಕ ಖಾಲಿ­ಸ್ತಾ­ನ್‌­ಗಾಗಿ ಬಿಂದ್ರ­ನ್‌­ವಾಲೆ, ಅಸ್ಸಾಂನ ಉಲ್ಫಾ ಉಗ್ರರು, ತ್ರಿಪುರ ವಿಮೋ­ಚನಾ ಹೋರಾ­ಟ­ಗಾ­ರರು ಹೀಗೆ ಎಲ್ಲ­ವನ್ನೂ ಸಮ­ರ್ಥಿ­ಸ­ಬೇ­ಕಾ­ಗು­ತ್ತದೆ. ಏಕೆಂ­ದರೆ ರಾಮಾ­ಜೋ­ಯಿಸ್‌ ಲೆಕ್ಕ­ದಲ್ಲಿ ಇವ­ರ್ಯಾರು ಸಾಬ­ರಲ್ಲ. ಅವ­ರೆ­ಲ್ಲರೂ `ಸೋಕಾಲ್ಡ್‌ ಹಿಂದು­ಗಳೇ' ಆಗು­ತ್ತಾರೆ.
ಮುಂ`ಭಯ':
ಮುಂಬೈ ಎಂದರೆ ಭಯ ಪಡುವ ಸ್ಥಿತಿ ಈಗಿ­ನ­ದಲ್ಲ. ಬಾಬ್ರಿ ಮಸೀದಿ ಧ್ವಂಸದ ನಂತರ ನಡೆದ ಮುಂಬೈ ಕೋಮು­ಗ­ಲಭೆ ಕುರಿತು ನ್ಯಾಯ­ಮೂರ್ತಿ ಶ್ರೀಕೃಷ್ಣ ಅವರು ಸಲ್ಲಿ­ಸಿದ `ಶ್ರೀಕೃಷ್ಣ ರಿಪೋರ್ಟ್‌' ಓದಿ­ದರೆ ಎದೆ ಝಲ್ಲ­ನೆ­ನಿ­ಸು­ತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಇವ­ತ್ತಿಗೂ ಶ್ರೀ ಕೃಷ್ಣ ಕಮಿ­ಶನ್‌ ರಿಪೋ­ರ್ಟ್‌­ನಲ್ಲಿ ಆರೋ­ಪಿ­ತ­ರೆಂದು ಹೆಸರು ಪಡೆದ ಯಾರಿಗೂ ಶಿಕ್ಷೆ­ಯಾ­ಗಿಲ್ಲ. ಅವ­ರೆಲ್ಲಾ ಹಾಗೆ ಸರಾ­ಗ­ವಾಗಿ ಓಡಾ­ಡಿ­ಕೊಂ­ಡಿ­ದ್ದಾರೆ. ಇದಕ್ಕೆ ಯಾರು ಹೊಣೆ?
ಮುಂಬೈ­ನಲ್ಲಿ ನಡೆದ ವಿಧ್ವಂ­ಸಕ ದಾಳಿಯ ಚಿತ್ರ­ವನ್ನು ಟಿ.ವಿ.ಯಲ್ಲಿ ನೋಡು­ತ್ತಿ­ದ್ದರೆ ಮೈ ನಡು­ಗು­ತ್ತದೆ. ತಾಜ್‌, ಟ್ರೆಡೆಂಟ್‌, ಒಬೆ­ರಾಯ್‌ ಹಾಗೂ ನಾರಿ­ಮ­ನ್‌­ಹೌ­ಸ್‌ನ್ನು ಸುಮಾರು 3 ದಿನ­ಗಳ ಕಾಲ ತಮ್ಮ ಹಿಡಿ­ತ­ದ­ಲ್ಲಿ­ಟ್ಟು­ಕೊಂಡ ಉಗ್ರರು ಅಸಾ­ಮಾ­ನ್ಯ­ರೇ­ನಲ್ಲ. ಬೂಟಿನ ತುದಿ­ಯಿಂದ ಹೊಸ­ಕಿ­ಹಾ­ಕು­ವಷ್ಟು ಬೆರ­ಳೆ­ಣಿ­ಕೆಯ ಜನ ಅಲ್ಲಿ­ದ್ದರು. ಆದರೆ ಅವ­ರಿಗೆ ಬೆಂಬ­ಲಿಸಿ ನಿಂತ­ರಲ್ಲ. ಅವರ ಬಗ್ಗೆ ಸರ್ಕಾರ ಎಚ್ಚ­ರ­ವ­ಹಿ­ಸ­ಬೇ­ಕಾ­ಗಿದೆ.
ಈಗ ಬರು­ತ್ತಿ­ರುವ ವರ­ದಿ­ಗಳ ಪ್ರಕಾರ ಈ ಕೆಲವು ಹೋಟೆ­ಲ್‌­ಗ­ಳಲ್ಲಿ ಕೆಲವು ದಿನ­ಗ­ಳಿಗೆ ಮೊದಲೇ ಉಗ್ರರು ನೌಕ­ರಿಗೆ ಸೇರಿ­ದ್ದರು. ಅಲ್ಲಿಂ­ದಲೇ ಹೊಂಚು ಹಾಕಿ­ದ್ದರು. ಮೊದಲೇ ಆಗ­ಮಿಸಿ ಸಿದ್ಧತೆ ಮಾಡಿ­ಕೊಂಡ ಉಗ್ರರ ಅಪ್ಪಣೆ ಮೇರೆಗೆ ಗಡಿ­ಭಾ­ಗ­ದಿಂದ ಕೆಲ­ವರು ಒಳಗೆ ನುಸು­ಳಿ­ದರು. ಇಡೀ ದೇಶ­ವನ್ನೇ ನಡು­ಗಿ­ಸಿ­ದರು.
ಹಾಗಾ­ದರೆ ದೇಶ­ದೊ­ಳ­ಗಿನ ದ್ರೋಹಿ­ಗಳು ಈ ವಿದೇ­ಶಿ­ಯ­ರಿಗೆ ಸಪೋರ್ಟ್‌ ಮಾಡಿದ್ದು ಸುಳ್ಳಲ್ಲ. ಅಲ್ಲದೇ ದೇಶ­ದೊ­ಳಕ್ಕೆ ನುಸು­ಳುವ ವಿದೇ­ಶಿ­ಯ­ರನ್ನು ತಡೆ­ಯುವ ಶಕ್ತಿ ನಮ್ಮ ರಕ್ಷಣಾ ವ್ಯವ­ಸ್ಥೆಗೆ ಇಲ್ಲವೆ?
ದೇಶದ ರಕ್ಷಣಾ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಎಷ್ಟು ತಿರುಪೆ ಎದ್ದು ಹೋಗಿದೆ ಎಂಬು­ದಕ್ಕೆ ಇಲ್ಲಿದೆ ಉದಾ­ಹ­ರಣೆ. ನ.28 ರಂದು ಮಾಸ್ಕೋ­ದಿಂದ ದೆಹ­ಲಿಗೆ ಕರ್ನಾ­ಟಕ ಮೂಲದ ವ್ಯಕ್ತಿ­ಯೊ­ಬ್ಬರು ಬಂದಿ­ಳಿ­ದರು. ಆದರೆ ಮಾಸ್ಕೋ­ದಲ್ಲಿ ವಿಮಾನ ಬದ­ಲಾ­ಯಿ­ಸು­ವಾಗ ಅವರ ಲಗ್ಗೇಜ್‌ ತಪ್ಪಿ ಕರಾ­ಚಿಗೆ ಹೋಗಿತ್ತು. ಅದ­ಕ್ಕಾಗಿ ನ.28 ರ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ದೆಹ­ಲಿಯ ವಿಮಾನ ನಿಲ್ದಾ­ಣಕ್ಕೆ ಬರಲು ಸಿಬ್ಬಂದಿ ಸೂಚಿ­ಸಿ­ದ್ದರು. ಅದ­ರಂತೆ ಸದರಿ ವ್ಯಕ್ತಿ ವಿಮಾನ ನಿಲ್ದಾ­ಣಕ್ಕೆ ಹೋದರೆ ಒಳ ಪ್ರವೇ­ಶಿ­ಸಲು ಸಿಬ್ಬಂದಿ ಅಡ್ಡಿ ಪಡಿ­ಸಿ­ದರು. ತಲೆ ಮೇಲೆ­ಕೆ­ಳಗೆ ಮಾಡಿ­ದರೂ ಅವ­ರನ್ನು ಒಳಗೆ ಬಿಡಲೇ ಇಲ್ಲ. ಜತೆ­ಗಿ­ದ್ದ­ವ­ರೊ­ಬ್ಬರು ಭದ್ರತಾ ಸಿಬ್ಬಂದಿ ಕೈಗೆ 500 ರೂ.ಗಳ ಎರಡು ನೋಟು ಇಟ್ಟರು. ಕೂಡಲೇ ಅವರ ಕೆಲ­ಸ­ವಾ­ಯಿತು. ಲಂಚಕ್ಕೆ ಕೈಯೊ­ಡ್ಡಿದ ಸಿಬ್ಬಂದಿ ಕರ್ನಾ­ಟ­ಕದ ವ್ಯಕ್ತಿ­ಯನ್ನು ತಾವು ಹೋಗ­ಬೇ­ಕಾದ ಜಾಗಕ್ಕೆ ಬಿಟ್ಟು ಬಂದ. ಇಷ್ಟರ ಮಟ್ಟಿಗೆ ನಮ್ಮ ದೇಶದ ವ್ಯವಸ್ಥೆ `ಭದ್ರ'ವಾಗಿದೆ.
ಮುಂಬೈ­ನಲ್ಲೂ ಹೀಗೆ ಆಗಿ­ರ­ಲಿಕ್ಕೆ ಸಾಕು. ಆದರೆ ಸ್ವಾತಂ­ತ್ರ್ಯದ ಇಷ್ಟು ವರ್ಷ­ದಲ್ಲಿ ಈ ರೀತಿಯ ಘಟನೆ ನಡೆ­ದಿ­ರ­ಲಿಲ್ಲ. ಹೊರ­ಗಿ­ನಿಂದ ಬಂದ ಶತ್ರು­ಗಳು ನಮ್ಮ ದೇಶದ ಯಾವುದೇ ಒಂದು ಪ್ರದೇ­ಶ­ವನ್ನು ತಮ್ಮ ಹಿಡಿ­ತ­ದ­ಲ್ಲಿ­ಟ್ಟು­ಕೊಂಡ ನಿದ­ರ್ಶ­ನ­ವಿ­ರ­ಲಿಲ್ಲ. ದೇಶದ ಆಡ­ಳಿತ ಸಂಪೂರ್ಣ ವೈಫ­ಲ್ಯ­ವಾ­ಗಿ­ರುವ ದ್ಯೋತ­ಕ­ವಿದು.
ರಾಜ­ಕಾ­ರ­ಣಿ­ಗಳು ಭ್ರಷ್ಟ­ರಾಗಿ ನಾಲ್ಕೈದು ತಲೆ­ಮಾ­ರಿಗೆ ಆಗು­ವಷ್ಟು ಆಸ್ತಿ ಮಾಡಿ­ಕೊಂ­ಡಿ­ರು­ವಾಗ, ಸಹಜ ಮನು­ಷ್ಯರೇ ಆಗಿ­ರುವ ರಕ್ಷಣಾ ಸಿಬ್ಬಂದಿ ಭ್ರಷ್ಟ­ರಾ­ಗು­ವುದು ಅಸ­ಹ­ಜ­ವೇ­ನಲ್ಲ. ಇದನ್ನು ತಪ್ಪಿ­ಸುವ ಹೊಣೆ ಯಾರದು?
ಈಗ ದೇಶವೇ ಕಿತ್ತು­ಹೋ­ಗಿದೆ ಎಂದು ಬೀಗು­ತ್ತಿ­ರುವ ಬಿಜೆಪಿ ಅಧಿ­ಕಾ­ರಕ್ಕೆ ಬಂದರೆ ಆಗ ಮಾಡು­ವು­ದೇನು? ಸಂಸತ್‌ ಭವ­ನದ ಮೇಲೆ ದಾಳಿ ನಡೆ­ದಾಗ, ಅಕ್ಷ­ರ­ಧಾ­ಮದ ಮೇಲೆ ಉಗ್ರರು ದಾಳಿ ಎಸ­ಗಿ­ದಾಗ ಬಿಜೆಪಿ ಏನು ಮಾಡು­ತ್ತಿತ್ತು. ಯಾವುದೇ ವಿಷ­ಯ­ವನ್ನು ವೋಟಿನ ರಾಜ­ಕಾ­ರ­ಣಕ್ಕೆ ಅಸ್ತ್ರ ಮಾಡಿ­ಕೊ­ಳ್ಳು­ವು­ದ­ಕ್ಕಿಂತ ದೇಶದ ಭದ್ರತೆ, ಸಮ­ಗ್ರತೆ ದೃಷ್ಟಿ­ಯಿಂದ ನೋಡ­ಬೇಕು.
ಘಟನೆ ನಡೆದ ಕೂಡಲೇ ಮಹಾ­ರಾ­ಷ್ಟ್ರಕ್ಕೆ ತೆರಳಿ ಮೃತ ಯೋಧ­ರಿಗೆ 1 ಕೋಟಿ ರೂ. ಪರಿ­ಹಾರ ಘೋಷಿ­ಸಿದ ಗುಜ­ರಾತ್‌ ಮುಖ್ಯ­ಮಂತ್ರಿ ನರೇಂದ್ರ ಮೋದಿ ತಮ್ಮ ಅಧಿ­ಕಾ­ರ­ವ­ಧಿ­ಯಲ್ಲಿ ಮಾಡಿ­ದ್ದೇನು? ಗುಜ­ರಾ­ತೆಂ­ಬುದು ಶಿಲಾ­ಯು­ಗದ ಕಾಲದ ರಾಜ್ಯ­ವಾಗಿ ಪರಿ­ವ­ರ್ತಿ­ತ­ರಾ­ದಾಗ ಇದೇ ಮೋದಿ ಸಂಭ್ರ­ಮಿ­ಸಿ­ರ­ಲಿ­ಲ್ಲವೇ? ಗರ್ಭಿ­ಣಿಯ ಭ್ರೂಣ ಬಗೆದು ಬೆಂಕಿಗೆ ಹಾಕಿ ಸುಡು­ವಾಗ ಮೋದಿ­ಯ­ವರ ದೇಶ­ಪ್ರೇಮ ಎಲ್ಲಿ ಹೋಗಿತ್ತು?
ಎಲ್ಲಾ ಪಕ್ಷ­ಗಳು ರಾಜ­ಕೀಯ ಮಾಡು­ವುದು ಬಿಟ್ಟು ದೇಶದ ಹಿತ­ದೃ­ಷ್ಟಿ­ಯಿಂದ ಚಿಂತಿ­ಸ­ಬೇಕು. ಉಗ್ರರು, ದ್ರೋಹಿ­ಗಳು ಯಾರೇ ಇದ್ದರೂ ಅವ­ರನ್ನು ಮಟ್ಟ­ಹಾ­ಕ­ಬೇಕು. ಉಗ್ರರು ಎಂಬ ಪದ ಬಳ­ಸುವ ಬದಲು ದೇಶ­ದ್ರೋ­ಹಿ­ಗ­ಳೆಂದು ಹಣೆ ಪಟ್ಟಿ ಕಟ್ಟಿ ಗಲ್ಲಿ­ಗೇ­ರಿ­ಸಲು ಮುಂದಾ­ಗ­ಬೇಕು. ಸಿಬ್ಬಂ­ದಿ­ಗಳು ಭ್ರಷ್ಟ­ರಾ­ಗ­ದಂತೆ ನೋಡಿ­ಕೊ­ಳ್ಳ­ಬೇಕು. ಹಾಗಾ­ಗ­ಬೇ­ಕಾ­ದರೆ ತಾವು ಭ್ರಷ್ಟ­ರಾ­ಗದೇ ಸಜ್ಜ­ನಿಕೆ, ಪ್ರಾಮಾ­ಣಿ­ಕತೆ ತೋರ­ಬೇಕು. ಆಗ ಮಾತ್ರ ಬೋಧ­ನೆಗೆ ಅರ್ಥ­ವಿ­ರು­ತ್ತದೆ.
ಪೋಟಾ, ಟಾಡಾ­ದಂ­ತಹ ಜನ­ವಿ­ರೋಧಿ ಕಾಯ್ದೆ ತರು­ವು­ದ­ರಿಂದ ಉಗ್ರರ ಉಪ­ಟ­ಳ­ವನ್ನು ಮಟ್ಟ­ಹಾ­ಕಲು ಸಾಧ್ಯ­ವಿಲ್ಲ. ಉಗ್ರ­ತೆಗೆ ಕಾರ­ಣ­ವಾ­ಗುವ ಮನಃ­ಸ್ಥಿ­ತಿ­ಯನ್ನು ಬದ­ಲಾ­ಯಿ­ಸ­ಬೇಕು. ಎಲ್ಲಾ ರೀತಿಯ ಅಸ­ಮಾ­ನತೆ, ಧಾರ್ಮಿಕ ಹಿಂಸೆ, ಶೋಷಣೆ ತೊಲ­ಗಿ­ದಾಗ ಮಾತ್ರ ಶಾಂತಿ, ಸೌಹಾರ್ದ ನೆಲೆ­ಸಲು ಸಾಧ್ಯ. ಸಂಸ­ದೀಯ ಪ್ರಜಾ­ಪ್ರ­ಭು­ತ್ವ­ವೆಂ­ಬುದು `ಡೆಮ್ಮೋ- ಕ್ರಸಿ' ಯಾಗಿ­ರು­ವಾಗ ಇದನ್ನು ಹೇಗೆ ನಿರೀ­ಕ್ಷಿ­ಸಲು ಸಾಧ್ಯ? ಕೆಂಪು­ಕೋ­ಟೆಯ ಮೇಲೆ ಮನ­ಮೋ­ಹ­ನ­ಸಿಂಗ್‌ ಬದಲು ಅಡ್ವಾಣಿ ಬಾವುಟ ಹಾರಿ­ಸುವ ಬದ­ಲಾ­ವ­ಣೆ­ಯಿಂದ ಏನನ್ನೂ ನಿರೀ­ಕ್ಷಿ­ಸಲು ಸಾಧ್ಯ­ವಿಲ್ಲ. ರಾಜ­ಕೀಯ ಸ್ಥಿತ್ಯಂ­ತ­ರ­ವಾಗಿ ದ್ವೇಷ­ರ­ಹಿ­ತ­ವಾದ, ಸಮಾ­ನ­ವಾದ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಜಾರಿ­ಯಾ­ಗ­ಬೇಕು. ಮತ­ದಾ­ರ­ನನ್ನೇ ಕಡು­ನೀ­ಚ­ನ­ನ್ನಾ­ಗು­ವಷ್ಟು ಭ್ರಷ್ಟ­ನ­ನ್ನಾ­ಗಿ­ಸಿ­ರುವ ಈ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಎಂತಹ ಪರಿ­ವ­ರ್ತನೆ ತಂದೀತು? ಇದು ಯೋಚಿ­ಸುವ ಕಾಲ­ವಷ್ಟೇ!